Karma slaat me genadeloos op m'n kuit..

De eerste dag doen we maar even niet zo veel om een beetje te acclimatiseren. We besluiten naar Dreamland te gaan. Vroeger kon je deze naam wel duiden, maar de laatste keer dat we daar waren was het veranderd in een walhalla voor fotograferende Chinezen en hordes Russen en werd het volgebouwd met lelijke betonnen gedrochten. Maar de golfjes daar konden het leukst zijn voor de jongens en mij om ons te vermaken dus toch maar die kant op. Gui had die ochtend vroeg al zijn eerste golven gepakt op Uluwatu, dus die kon er weer even tegen.
 

Waar ik de dag van aankomst nog elke keer opkeek wie er zwaaide als er weer getoeterd werd en elke keer schrok van de motortjes om onze auto heen, wende het verkeer alweer snel. Gui laat zich als een Balinese chauffeur meelijden met de flow. "Gewoon geen onverwachte bewegingen maken.." zegt hij altijd zelfverzekerd🫣. Dreamland heeft de COVID-tijd niet zo goed doorstaan en we zien dan ook hele resorts verlaten met kapotte ruiten en wapperende gordijnen, spooky! Het strand is nog altijd even mooi en de jongens springen zo snel mogelijk het water in. Niet met board, want het is hoger dan gedacht en het staat er hierom bekend dat de golven heel hard op de kant klappen. We hebben een heerlijk plekje op een rots gevonden om de jongens goed in de gaten te kunnen houden en te zien hoe mensen zich toch in die hoge golven wagen met soms grote smakkers en klappers tot gevolg, waar wij dan weer om moeten lachen, wanneer ze als verzopen katten met een zwembroek vol zand weer op de kant komen. Maar ow, had ik dat maar niet gedaan, want toen ik zelf even een verfrissende duik nam en een sprintje trok om voor een golf uit op tijd het water uit te komen, voelde ik een harde tik tegen mijn kuit en ik wist meteen hoe laat het was..een zweepslag! Ik strompelde het water uit, man dat doet pijn! Ik had 'm al een tijdje gevoeld, die kuit en Syl (huisarts) vertelde me zelfs al dat de zweepslag nog kon komen, maar ik had nog maar weinig last, dus had 'm niet meer verwacht. Ik lag op het bedje te huilen van de pijn en teleurstelling dat ik de hikes die ik uitgezocht had en hash (van hash house harriers) niet zou kunnen doen met de jongens en al het andere waarbij ik 2 benen nodig heb. Een toegesnelde ibu begon mijn been meteen te masseren en ik liet 't gelaten toe in de hoop dat ze een magic touch had. Natuurlijk meteen een buisje arnica aan mijn mond gezet en Gui haalde een ijskoude fles water om ertegenaan te leggen. Hij herinnerde me aan wat ik allemaal nog wel kon doen; Lekker eten, eindelijk die boeken uitlezen en massages kunnen ook nog wel, hij heeft gelijk! Ik kan nog steeds genieten en strompel nu een beetje achter de mannen aan, ze zijn het inmiddels bijna gewend😊