Als de maan schijnt boven de bukit

Op de bukit hebben we nog een avond doorgebracht bij de tempel van Uluwatu om de beroemde kecak dans te zien. Een dans waarbij een verhaal wordt verteld met in plaats van muziek van de gamelan, de pling plong begeleiding die er meestal bij is, een groep mannen die een "kecak"-geluid maakt. In al die jaren vermeden, want best heel toeristisch, maar nu we zo dichtbij sliepen en we wellicht een educatieve activiteit toe konden voegen aan het surf programma van de jongens, toch gegaan. Alleen het uitzicht op de tempel, indrukwekkend gelegen op een clif en de zonsondergang op dat tijdstip maakte het al magisch. Net zo indrukwekkend waren de hordes mensen die erop af komen. De banjar (wijk) van Uluwatu moet hier stinkend rijk van worden, want de entree evenaarde bijna de prijs van een dagje Efteling. Ze hebben natuurlijk wat in te halen na de lange COVID-periode. Blij dat we gegaan waren, want het was spectaculair en bijna hypnotiserend door het vuur wat ze erbij gebruiken en het kecak-geluid. Om goed afscheid te nemen van de bukit, en nog een beetje meer uitgerookt te worden, hebben we nog een middag en avond Jimbaran gedaan. Leuke golfjes om te surfen en daarna heerlijke visjes van de kokosnoten-bbq bij Teba café. Natuurlijk een verzoeknummer ingediend bij een van de bandjes die er tussen de tafeltjes op het strand doorloopt; "Terang Bulan" voor opa Giel en een beetje voor de nostalgie.